Ik heb dan ook alle tijd om weg te lopen, maar ik blijf zitten, alsof ik aan mijn stoel zit vastgekleefd.

Na een minuut besluit ik om toch maar even aan te bellen. Daar kan je op dit moment letterlijk niet omheen kijken: ze is hoogzwanger van haar eerste kind.

Ik kijk begerig naar haar bolle buik en haar volle borsten, en moet even slikken. ” En voordat ik nog iets kan zeggen, gaat ze op haar knieën voor me zetten.